Geen dag is hetzelfde, nu in Topsham

Het was lang bewolkt, mijn wasje wou maar niet drogen. Wachten? Opbreken? Overwegingen.., eerst eens kijken of er een welwillende Nederlander op de camping staat. Maar de twee NL caravans zijn ook nog in alle rust. Opbreken dus. Dan rijd ik weg en zie een vrouw zojuist uit haar caravan komen. Terug, vragen staat vrij, niet? Geen probleem zegt de Groninger. Koffie?, vraagt de vrouw. Adressen worden uitgewisseld, t.z.t. nemen we weer contact op. Ik ben een aantal kilo' s lichter. We babbelen nog een uurtje over verschillende Engelse onderwerpen, maar om 11. 00 uur moet ik toch echt weg.
Ik ga op weg naar Sidmouth, lekker freewheelend, langs zee. Veel touristen, gezellig ook en erg mooi. Maar dan begint een enorme klim, die ik aanvankelijk aankon, maar die me wat later dwong af te stappen. Lopen, duwen, slechts 3 km. maar, echter ik was er wel een uur mee bezig, inclusief een riedel rustpauzes. Dan een enorm uitzicht op deze machtige klif, geweldig! Daarop volgde natuurlijk weer een daling, naar Otterton, verder naar Badleigh en opnieuw sta ik aan zee. Weer dezelfde drukte, andermaal genieten van zo'n kustplaatsje. Even zoeken in Exmouth, vragen, verder maar weer. Langs het water gaat het nu. Water? Alleen maar drek, met drooggevallen bootjes. Over in elkaar getimmerde tracks moet ik, bruggetjes, gates, tot vervelends aan toe. Zo kom ik in Exton, een schilderachtig plaatsje, dat mij verleidt toch even aan te leggen. Maar ik wil verder, draai een hoek om, direct linksom, en zie een muur oprijzen. Schakel vliegensvlug in de goede versnelling, maar val toch stil. Afstappen is de enige optie. Mijn fiets staat scheef omhoog. En nu moet mijn been over de stang gooien. Mooi niet! Ik kom niet over het hogere deel heen, houd mijn fiets niet meer en val. Een zorgelijke Brit ziet het voorval en vraagt netjes hoe het gaat, terwijl ik beduusd onder mijn fiets wegkruip. Een bloedende elleboog, gelukkig verder niets. Dan kom ik in Topsham, gelegen aan datzelfde water, de River EExe geheten. Lopend door dit typische plaatsje, wellicht een verzand havenplaatsje van weleer, wil ik wat eten. Of dat kan? Ja, dat kan zegt de bediende van een wijnproeverij, die ook allerlei andere spullen aan de man brengt. Een heerlijke zalmsalade, appelsap en een liter water. Plus een interessante babbel. Doorrijden nog? Qua tijd zou het kunnen. Maar ik neem het er even van, tenslotte moet ik mijn halfnatte kleding (stinkt) opnieuw spoelen en ook andere kleding moet gewassen worden. Heb ik ook even de tijd om dit plaatsje verder te bekijken, even goed te eten (want dat heb ik nodig), nog wat inslaan voor morgen en mijn verhaaltje zien te tikken bij een goed glas bier ( Kronenburg 1664)! Bovendien moet ik mijn planning herzien. En zover ik het nu kan bekijken zou ik zaterdagavond de boot kunnen halen vanuit Plymouth naar Rostof in Bretagne.
Inmiddels stijgt het water in de haven voor mij. Hoe kan het zo hoog komen in zo'n korte tijd? Er wordt zelfs gevaren. Dan komt een inwoner binnenlopen, die mij komt vertellen dat hier Hollandse huizen staan. 200 Jaar geleden schijnt er een intensieve handel geweest zijn met de Dutch die wol kochten. Ja, er zal nog veel meer te vertellen zijn, maar nu ga ik toch echt stoppen. Er liggen nog twee zware dagen voor mij..