Een geweldige rit over Utah Beach en meer Normandi
Door: tukkerharry
Blijf op de hoogte en volg Harry
06 Juni 2015 | Frankrijk, Tourlaville
Vandaag is het een bijzondere dag: het is D-Day. Precies 71 jaar geleden trouwen mijn ouders en op het bruiloftsfeest vernamen ze van de landingen in Normandie. Natuurlijk hadden ze vertrouwen in de toekomst - de Duitse bezetting kon niet eeuwig zijn. Blij waren ze, maar wat zou het brengen? Het was immers nog lang geen sprake van vrijheid en er zouden velen omkomen in het oorlogsgeweld. Maar dat vertrouwen kreeg gestalte in mijn geboorte niet lang na de bevrijding. Nu ben ik hier, een intensie, inderdaad.
Vandaag vertrok ik al vroeg in de richting van Carentan en vandaar via een mooi binnenweggetje naar Utah Beach. Onderweg overal oude militaire voertuigen en uitgedoste mensen in uniform; vrouwen uit de veertiger jaren deden mee in die verkleedpartij. Het had wel wat, maar moest dit allemaal wel zo nodig? Och ja, ieder zijn tic, nietwaar? Zo kwam ik midden in de aanvang van de plechtigheden met het grote Amerikaanse monument. Militairen uit Frankrijk, Engeland, Noorwegen en zelfs een Duitse afgevaardiging waren vertegenwoordigd. Ik heb me laten bedienen in een bar annex museum door 2 Franse verzetsvrouwen, zoals ik die ken uit de film. Snoepjes zijn het! Maar ik kon alles niet afwachten, ik moest verder, verder langs dit lange strand, Utah Beach. Wat moet er een hoeveelheid aan manschappen en materieel aan land gebracht zijn op dit duin-achtige strand. Onderweg kwam ik weer tal van die vroegere voertuigen tegen. En ze ontmoetten elkaar zomaar ergens om dan met elkaar kennis te maken. Leek gezellig. Ook een Nederlands viertal in een jeep, in vol oorlogsornaat uitgedost, en een leger-personenauto kregen de volle aandacht.
Dan verlaat ik Utah Beach en kom in Quineville voor een Plat du Jour. Maar er is een buffet, dat zint mij niet en neem een kopje koffie. Bij het ongedaan maken van hun vergissing wordt mij een euro onthouden, boos word ik. Maar wat verderop komt alles weer goed: een Plat du Jour om u tegen te zeggen! Dat was in Quettehou. Nu op naar St. Vaast en vandaar helemaal langst de kust tot aan Barfleur, ook al zo iets moois. Maar het spel begint pas goed, de hellingen worden scherper, ze kostten tijd. Ondertussen vallen mij de huizen op: stijve, hoekige huizen uit een ver velleden. Heel anders dan die eerdere vakwerkhuizen. Tegelijk zie ik de baaien en inhammen en riviermondingen en denk bij het zien van koeien in het groene gras: ik kan me voorstellen, dat de Noormannen - door voedseltekort gedreven - hier zich maar wat graag vestigden ruim duizend jaar geleden. Ook noeste kastelen zag ik, niks romantisch, maar puur functioneel. Kerktorens, die een eerder vestingwerk verraden, etc. Zo rij ik de D 116 af en moet van mijn fiets omdat de helling bij Ance du Brick mij net even wat te veel was. Goed, nog eventjes, dan kom ik in Bretteville - met alweer zo' mooie baai - en even later sta ik op de camping in Tourlaville, een volkscamping met veel lawaai, gratis internet en waar van alles te doen is. Het ligt direct aan Cherbourg.
Van hier uit begint voor mij een ander traject, een fietsroute naar St. Malo.
Alles gaat met mij goed - met de fiets ook. Wel heb ik geleerd dat ik meer moet eten overdag. Want het blijft inspannen, niks is hier vlak. Energie vreet koolhydraten..
Vandaag vertrok ik al vroeg in de richting van Carentan en vandaar via een mooi binnenweggetje naar Utah Beach. Onderweg overal oude militaire voertuigen en uitgedoste mensen in uniform; vrouwen uit de veertiger jaren deden mee in die verkleedpartij. Het had wel wat, maar moest dit allemaal wel zo nodig? Och ja, ieder zijn tic, nietwaar? Zo kwam ik midden in de aanvang van de plechtigheden met het grote Amerikaanse monument. Militairen uit Frankrijk, Engeland, Noorwegen en zelfs een Duitse afgevaardiging waren vertegenwoordigd. Ik heb me laten bedienen in een bar annex museum door 2 Franse verzetsvrouwen, zoals ik die ken uit de film. Snoepjes zijn het! Maar ik kon alles niet afwachten, ik moest verder, verder langs dit lange strand, Utah Beach. Wat moet er een hoeveelheid aan manschappen en materieel aan land gebracht zijn op dit duin-achtige strand. Onderweg kwam ik weer tal van die vroegere voertuigen tegen. En ze ontmoetten elkaar zomaar ergens om dan met elkaar kennis te maken. Leek gezellig. Ook een Nederlands viertal in een jeep, in vol oorlogsornaat uitgedost, en een leger-personenauto kregen de volle aandacht.
Dan verlaat ik Utah Beach en kom in Quineville voor een Plat du Jour. Maar er is een buffet, dat zint mij niet en neem een kopje koffie. Bij het ongedaan maken van hun vergissing wordt mij een euro onthouden, boos word ik. Maar wat verderop komt alles weer goed: een Plat du Jour om u tegen te zeggen! Dat was in Quettehou. Nu op naar St. Vaast en vandaar helemaal langst de kust tot aan Barfleur, ook al zo iets moois. Maar het spel begint pas goed, de hellingen worden scherper, ze kostten tijd. Ondertussen vallen mij de huizen op: stijve, hoekige huizen uit een ver velleden. Heel anders dan die eerdere vakwerkhuizen. Tegelijk zie ik de baaien en inhammen en riviermondingen en denk bij het zien van koeien in het groene gras: ik kan me voorstellen, dat de Noormannen - door voedseltekort gedreven - hier zich maar wat graag vestigden ruim duizend jaar geleden. Ook noeste kastelen zag ik, niks romantisch, maar puur functioneel. Kerktorens, die een eerder vestingwerk verraden, etc. Zo rij ik de D 116 af en moet van mijn fiets omdat de helling bij Ance du Brick mij net even wat te veel was. Goed, nog eventjes, dan kom ik in Bretteville - met alweer zo' mooie baai - en even later sta ik op de camping in Tourlaville, een volkscamping met veel lawaai, gratis internet en waar van alles te doen is. Het ligt direct aan Cherbourg.
Van hier uit begint voor mij een ander traject, een fietsroute naar St. Malo.
Alles gaat met mij goed - met de fiets ook. Wel heb ik geleerd dat ik meer moet eten overdag. Want het blijft inspannen, niks is hier vlak. Energie vreet koolhydraten..
-
06 Juni 2015 - 22:36
Harry Ten Vaarwerk:
Oh ja, nog vergeten... Het waren vandaag 115 kilometers. Allemaal een groet van de D-Day stranden. -
07 Juni 2015 - 01:26
Felix:
wat een geweldige dag,veel gezien en meegemaakt.
en behoorlijk veel kilometers.
succes verder
Felix -
07 Juni 2015 - 13:19
Harry Hoytink:
Hallo Harry,
Mooi verhaal van je. Leuke ambiance van het 71 jarig jubileum. Hiervoor ben je gegaan, neem ik aan!
Groeten en verder succes
Harry -
07 Juni 2015 - 19:39
Hennie Scholten:
hou je haaks harry , weer een mooi verhaal , veel plezier in je verdere tocht
Groetjes hennie -
07 Juni 2015 - 20:20
Marieke:
Moooooooi!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
